رابطه چاقی و سستی در سنین بالا - وبلاگ دریا

به گزارش وبلاگ دریا، کسانی که مقدار دور کمرشان بالا بود، در مقایسه با شرکت کنندگانی که در طول دوره پایش مقدار دور کمر مناسب و ثابتی داشتند، بیشتر احتمال داشت که دچار پیشاسستی یا سستی شوند.

مطالعه ای نشان داده است که بزرگسالان چاق در مقایسه با بزرگسالانی که شاخص توده بدنی (BMI) آن ها میانه است، با بالارفتن سن، بیشتر محتمل است دچار سستی شوند.

دانشمندان مطالعه ای طولانی مدت روی مردان و زنان بزرگسال نروژ انجام دادند و دریافتند که احتمال ابتلا به سستی با افزایش سن، در افراد مبتلا به چاقی بیشتر است.

براساس این مطالعه، سستی که با زوال جسمی و افزایش آسیب پذیری تعریف می گردد، با افراد مسن کم وزن که در معرض خطر پیامدهای نامطلوب سلامتی قرار دارند، مرتبط بوده است.

اما کارشناسان مجموعه شواهد فزاینده ای یافتند که از ارتباط مستقیمی میان چاقی افراد مسن و خطر سستی حکایت دارد.

پژوهشگران دانشگاه اسلو شاخص توده بدنی و میزان دور کمر دو هزار و 340 زن و دو هزار و 169 مرد بالای 45 سال را بین سال های 1994 تا 1995 میزان گیری کردند.

سپس برای معین خطر سستی در این شرکت کنندگان، یک دوره 21 ساله به پایش آن ها ادامه دادند.

این مطالعه که در ژورنال بی ام جی اوپن (BMJ Open) منتشر شد، ضعف جسمانی را داشتن سه مورد از این نشانه ها یا بیشتر تعریف کرد، از جمله قدرت اندک در گرفتن اشیا، سرعت کم در راه رفتن، خستگی، کاهش وزن ناخواسته و فعالیت بدنی کم.

آن ها دریافتند شرکت کنندگان مبتلا به چاقی درجه یک در مقایسه با افرادی با توده بدنی میانه، به احتمال بیشتری دچار سستی یا پیشاسستی می شوند.

پژوهشگران نوشتند: کسانی که میزان دور کمرشان بالا بود، در مقایسه با شرکت کنندگانی که در طول دوره پایش میزان دور کمر مناسب و ثابتی داشتند، بیشتر احتمال داشت که دچار پیشاسستی یا سستی شوند.

این ممکن است به علت اضافه وزنی باشد که باعث تشدید کاهش قدرت عضلانی و توان بدنی می گردد که با بالا رفتن سن رخ می دهد.

در این مطالعه آمده است که چاقی بعلاوه با اختلالات متابولیک، التهاب ناشی از بالا رفتن سن و اضطراب اکسیدی (oxidative stress) ارتباط نزدیکی دارد که در خطر بروز سستی نقش دارد.

پژوهشگران با اشاره به زیرگروه افراد مسن چاق و سست، هشدار دادند که سستی را نباید صرفا یک اختلال تحلیل برنده درنظر گرفت.

آن ها افزودند که این مطالعه اهمیت سنجش منظم و حفظ شاخص توده بدنی و دور کمر ایده آل را در طول دوران بزرگسالی برای کاهش خطر سستی در سنین بالاتر نشان می دهد.