نانوذرات تنظیم نماینده سیستم ایمنی از التهاب مفصل یا آرتریت در موش های حساس جلوگیری می نمایند - وبلاگ دریا

به گزارش وبلاگ دریا، بیماری های خودایمنی یک مشکل شایع سلامتی هستند. گرچه سرکوب سیستم ایمنی به صورت کلی می تواند به تسکین علائم یاری کند، اما می تواند باعث عوارض دیگری گردد. در یک مطالعه تازه، دانشمندان در Scripps Research نانوذراتی را توسعه دادند که می تواند به طور انتخابی سلول های ایمنی مشکل ساز را هدف قرار دهد تا به طور قابل توجهی از آرتریت در موش ها جلوگیری کند.

سیستم ایمنی اولین و قوی ترین خط دفاعی بدن در برابر بیماری ها است، اما گاهی اوقات می تواند کمی بیش از حد فعال گردد و آغاز به حمله به سلول ها و بافت های سالم کند. این امر می تواند باعث ایجاد طیف وسیعی از بیماری های خود ایمنی گردد که جهت درمان می توانند با داروهایی که سیستم ایمنی را سرکوب شوند. اما متاسفانه این نوع درمان، این منجر به عوارض دیگری مانند افزایش خطر بیماری های عفونی می گردد.

در تحقیق نو، تیم اسکریپس تکنیکی را آنالیز کرد که تنها سلول های ایمنی را که باعث مسائل خودایمنی می شوند، خاموش می نماید و دیگر سلول های می توانند به وظیفه مهم خود در مبارزه با تهدید های واقعی سلامتی همچنان ادامه دهند. بعضی از بیماری های خودایمنی، مانند آرتریت روماتوئید، به وسیله یک پروتئین منفرد در بدن که به عنوان خود آنتی ژن شناخته می گردد، ایجاد می شوند و اینها کانون مطالعه بودند.

سلول های B آنتی بادی هایی را برای آنتی ژن های خاص می سازند - معمولاً آنتی ژن های خارجی، اما در خصوص بیماری های خودایمنی، علیه آنتی ژن های خودی نیز آنتی بادی یا پادتن می سازند. اگر این پادتن ها همزمان با مولکول دیگری که گیرنده ای به نام CD22 دارد،روبرو شوند، می توانند به طور موثر خاموش شوند. بنابراین، تیم اسکریپس نانوذراتی را طراحی کرد که حاوی آنتی ژن و مولکول اتصال CD22 است.

این نانوذرات بعلاوه حاوی راپامایسین بودند، دارویی که فراوری سلول های T تنظیمی (T regs) را تحریک می نماید و همانطور که از نامش پیداست، سایر سلول های ایمنی را که ممکن است سرکش باشند، سرکوب می نمایند. همه این مواد با هم باید به نانوذرات یاری نمایند تا با پاسخ خودایمنی سلول های B و T خاص، بدون احتیاج به خاموش شدن کامل سیستم ایمنی مقابله نمایند.

این تیم نانوذرات درمانی را روی موش آزمایش کردند. اول، آنها نشان دادند که می تواند از حمله سیستم ایمنی حیوانات به پروتئین مرغ به نام اووالبومین که به طور معمول پاسخ قوی را ایجاد می نماید، جلوگیری کند. سپس دارو روی موش هایی که با حمله به یک آنتی ژن خود به نام GPI، مستعد ابتلا به آرتریت هستند، آزمایش شد.

محققان موش ها را از سن سه هفتگی با نانوذراتی درمان کردند که به سیستم ایمنی آن ها آموزش می داد تا GPI را تحمل کند و جالب بود که درمان به طور قابل توجهی آغاز آرتریت را به تاخیر انداخت، علائمی که معمولاً چند هفته بعد بدون درمان ظاهر می شوند.

حتی به صورت دلگرم نماینده تر، یک سوم از موش های تحت درمان تا خاتمه آزمایش در 300 روز بعد، هنوز هیچ نشانه ای از آرتریت نشان ندادند. این 300 روز معادل بخش بزرگی از زندگی یک موش استا.

آنالیز دقی تر نشان داد که این موش ها فراوری آنتی بادی های ضد GPI و جمعیت های Treg بسیار بالاتری را کاهش دادند.

جیمز پالسون، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: ما توانستیم یک سوم از این حیوانات را در این آزمایش اولیه درمان کنیم، و فکر می کنم این پتانسیل وجود دارد که نانوذرات خود را با سایر درمان های تعدیل نماینده ایمنی ترکیب کنیم تا آن را حتی موثرتر کنیم.

این تحقیق در مجله ACS Nano منتشر شده