نقدها و نمرات فیلم جوانی (بهار)؛ گذر از جاده خوشبختی (جشنواره کن 2023) - وبلاگ دریا

به گزارش وبلاگ دریا، فیلم مستند جوانی (بهار) (Youth (Spring)) به کارگردانی وانگ بینگ، مستندساز برجسته چینی و به عنوان اولین قسمت از سه گانه ای که این کارگردان میخواهد به آن بپردازد، در بخش اصلی رقابت های جشنواره کن 2023 به نمایش عایدی. فیلم به طور کل با تحسین منتقدان روبرو شده است و بسیاری آن را یکی از شانس های نخل طلا می دانند.

داستان فیلم حول گروهی از جوانان حدودا 20 ساله می گذرد که در یک کارگاه خیاطی، در شهری به نام ژیلی و دور از شانگهای کار و زندگی می نمایند. فیلم به روابط، سرگذشت و شکل زندگی این افراد می پردازد و میخواهد سختی ها و چالش های کارگران مشغول در این شهر را که با هدف ساخت یک زندگی و آینده مطمئن، در آن روزگار می گذرانند به تصویر بکشد.

جوانی (بهار) توانست 2.7 ستاره از بین 11 رای دریافت کند. توجه کارگردان به جزییات، بازی روان بازیگران جوان و موضوع قابل بحث فیلم از جمله نکاتی بودند که نظر منتقدان را به خود جلب کردند.

ورایتی - جسیکا کیانگ

فیلم به نوعی نماد چین مدرن است، حداقل از جنبه های ناخوشایند آن، همانطور که اغلب در مستندهای بی پرده کارگردان وانگ بینگ مورد آنالیز قرار می گیرد. خیابانی که فیلم طولانی و تلخ تازه او جوانی (بهار) در آن می گذرد، باید جاده خوشبختی نامیده گردد. گذرگاه مرکزی در 150 مایلی و یک جهان دورتر از شانگهای که مجموعه ای از کارگاه های فراوری لباس، مانند یک مرکز خرید در دو طرف آن چیده شده اند. اینجا در شهر ژیلی، که عده کمی می توانند از عهده زندگی در آن بربیایند، نوجوانان و جوانان بیست ساله ای را می بینیم که 15 ساعت از روز را به کار و زندگی می گذرانند.

تنها موسیقی که در فیلم شنیده می گردد، صدای بی وقفه چرخ خیاطی و آهنگ های پاپ استودیویی است. جوانان، که عمدتا مهاجرانی از استان همسایه به نام آنهویی هستند، در این کارخانه های کوچک مشغول به کارند. شرایط آن ها سخت است، محیط اطرافشان دیستوپیایی است. بخش جاده خوشبختی به راحتی می تواند به عنوان پس زمینه یک فیلم علمی-تخیلی پرفروش استفاده گردد. با این حال، بخش اعظم این فیلم پر سر و صدا با پچ پچ، معاشقه و شوخی می گذرد.

رویکرد کاملا غیرمداخله گرایانه وانگ (حرکت تصادفی گاه به گاه دوربین) به این معنی است که ما فقط تصویر ناقصی از معضل این جوان ها در اختیار داریم. وانگ به نظر می رسد علاقه بیشتری به مطالعه پدیده های اجتماعی نیروی کار شهر ژیلی دارد تا فردی خاص و به همین علت به طور مکرر، در چرخه های تقریبا 20 دقیقه ای تصویر تغییر می نماید.

هالیوود ریپورتر - لزلی فلپرین

اولین ویژگی آثار مستندساز ارجمند وانگ بینگ که به فکر هر کسی می رسد این است که او فیلم های مجذوب کننده اما طولانی می سازد، واقعا طولانیِ طولانی. اولین فیلم او غرب جاده (West of the Tracks) درباره یک منطقه صنعتی در حال فروپاشی، در دو نسخه مختلف، یکی پنج و دیگری نه ساعت بود. فیلم دیگر او با نام نفت خام (Crude Oil) پرتره ای از کارگران شرکت نفت، یک مستند 14 ساعته بود.

دو تا از فیلم های او سال جاری در کن به نمایش درمی آیند. شرکت نماینده در بخش رقابت اصلی جوانی (بهار) و مرد سیاه پوش (Man in Black) در بخش ویژه. هر دوی این آثار به ترتیب در سه ساعت و نیم و شصت دقیقه، نسبت به آثار دیگر این کارگردان عملا کوتاه تر هستند. صرف نظر از زمان نسبتا طولانی فیلم، جوانی (بهار) به طور پیوسته مجذوب کننده است، حتی اگر درک اینکه کل فیلم چه می خواهد بگوید که در زمان کمتری ممکن نبود، آسان نباشد. مانند فردریک وایزمن، وانگ یک مستندساز بلندپایه است که در مسیرهای اسرارآمیز و یخبندان قدم می گذارد، اما کسی است که اغلب معجزه می نماید.

این توجه بسیار به جزئیات مانند وایزمن و چگونگی آشکار کردن حقایق بزرگ تر در خصوص جوامع و نهادها هدف اصلی وانگ برای این فیلم است. به نوعی، او زندگی را در کارگاه های کثیف، درهم و برهم و شلوغ به تصویر می کشد. او نشان می دهد که کارگران خیاطی به مدت 18 ساعت پشت ماشین آلات صنعتی کار می نمایند، با هم دعوا می نمایند، معاشقه می نمایند، بحث می نمایند، می خندند، مسخره می نمایند و یکدیگر را دست می اندازند.

وانگ بیشتر به خود مردم با تمام جزییات رنگارنگ، نامتجانس و طراحی آن ها علاقه مند است. نتیجه گیری عمیق تر به ما بینندگان بستگی دارد. در یک جشنواره فیلمی که بیشتر نگرانی ها بر سر این است که چه کسی چه چیزی برای بهتر دیده شدن بر روی فرش قرمز پوشیده، جوانی (بهار) تلنگری هشیارنماینده از جنبه دیگری از جهانی مد خواهد بود.

ایندی وایر - بن کرول

جوانی (بهار) به عنوان قسمت افتتاحیه یک سه گانه، پر از عناصر جامانده و ناقص به نظر می رسد. این فیلم 3.5 ساعته کارگردان وانگ بینگ، خبر از بازگشت ژانر مستند به رقابت های نخل طلایی می دهد. به عنوان یک فیلم مستقل، برش های متراکم و تکراری از زندگی را در خصوص یک موضوع ارائه می دهد، و در عین حال با در نظر گرفتن راه هایی که چنین نیروی جوانی می تواند با چرخ دنده های ساینده سرمایه داری در مقابل مولفه های چینی مقاومت کند، بر آن غلبه کند یا کاملا آن را در هم بکوبد، از وعده های سرکوب شده ابراز تاسف می نماید.

در طول نمایش فیلمی که به نظر می رسد برای رساندن منظورش هیچ عجله ای ندارد، دوربین کارگردان از کارگاهی به کارگاه دیگر می رود که همه شبیه به هم هستند و از کارگری به کارگر دیگر که هرکدام ویژگی های خود را دارند تغییر جهت می دهد. یک سکانس یک ساعته ممکن است از معاشقه به خشم و از عشق به بیزاری، با تمام سایه های مختلف زندگی که به وسیله چرخیدن مداوم چرخ خیاطی ها و کوشش انسانی به ثمر رسیده است، تغییر کند.

اگر این تمام چیزی است که جوانی (بهار) می خواهد ارائه دهد، خوب، آفرین. تنها وانگ است که می تواند به طرز ماهرانه ای دیافراگم خود را درست در مرز سه ساعت گذشته روی صاحب کارگاه بچرخاند و او را تا رفتن به خانه تعقیب کند. ما ابتدا صاحب کار را مانند کارگرانش می بینیم، در واقع، می بینیم که او با کارگرانش کلنجار می رود تا کاهش دستمزد را بپذیرند. مردی که به سختی یک دهه از کسانی که زیر دست او هستند بزرگ تر است، به یک راه تازه در زندگی اشاره می نماید که شاید راهی دورتر از این جاده خوشبختی نباشد. تیان ونگ با فشار خانوادگی و مالی خاص خود، دامنه روایت گسترده تر و جاه طلبی های موضوعی بزرگ تری را پیشنهاد می نماید، نکته ای که تنها با سکانس سرانجامی که شهر ژیلی را کاملا پشت سر می گذارد، محسوس تر می گردد.

پیغام وانگ واضح است، و وعده او برای فصل های تازه و کشف بخش های تازه، با صخره هایی که اغلب در مستندهای هنری هم نمی بینید، به سرانجام می رسد. اما جوانی (بهار) در طول سه ساعت ونیم زمان پخش خود شما را با درک کامل این موضوع رها می نماید که این تنها یک سوم از فیلمی است که شما قرار است دیدن کنید.